กรุถามพวกมรุงคำหนึ่ง พวกมรุงคิดว่ามนุษย์เงินเดือนแบบไหนเจ๋งสัสๆวะ ระหว่าง CEO เงินเดือนหลักแสน เซลล์ยอดนักขายพันล้าน หรืออะไรก็ตามที่พวกมรุงคิดอีกมากมาย แต่สำหรับกรุ มนุษย์เงินเดือนที่เก่งจริงๆ แม่มคือมนุษย์เงินเดือนธรรมดาคนหนึ่งนี่แหละสัส มันอาจจะเป็นป้าแม่บ้านในออฟฟิศ พี่ยามหน้าหมู่บ้าน หรือยัยแอดมินหน้าบานที่ถูกนายด่าทุกวัน

พวกมรุงอาจจะบอกว่า คนเก่ง คนรวย คนเจ๋ง คนคูลชิกกิ๊กกาปู้แม่มน่าชื่นชม แต่มรุงรู้ป่ะสัส ความอดทนต่อความกดดันของคนธรรมดาพวกนี้นี่แหละ แม่มเก่งสัสๆ แล้ว

โลกนี้มันมีภาพแห่งความสำเร็จมากมาย
ให้มรุงชื่นชมปลื้มปลิ่มยินดี

แต่เบื้องหลังที่มรุงไม่เคยเห็น
มันคือความทรมาน ความอดทน
ของคนธรรมดาทั้งหลาย
ที่ช่วยสร้างภาพฉายแสงงดงาม
ให้ผู้คนพวกนั้นต่างหาก

คนเราพื้นฐานไม่เท่ากัน คนธรรมดาแม่มมักจะโดนคนเก่งเหยียบย่ำว่าทำไมทำไม่ได้ แต่มรุงไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นแม่มกระเสือกกระสนจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

ถ้ามรุงเป็นคนเก่ง
อย่าลืมเห็นหัวคนธรรมดา

ถ้ามรุงเป็นหัวหน้าที่ฉลาด
อย่าขาดความเข้าใจลูกน้องง่าวๆ

แสงไฟบนเวที แม่มส่องคนคนเดียวเสมอแหละสัส บางคนมันอาจจะเป็นได้แค่คนฉายไฟ แต่มรุงไม่มีสิทธิไปมองว่ามันไม่ใช่คนไม่สำคัญนะสัสสส

สุดท้ายนี้ จำไว้อย่างนึงว่า
ถึงแม้พวกมรุงจะเป็นคนธรรมดา
แต่มรุงมีค่ากับกรุเสมอ