เมื่อวันก่อน กรุตั้ง Status ในเฟสบุ๊ก @Such A Grayman ว่า "กรุจะเขียนเรื่องการเอาชนะใจตัวเอง ให้พวกมรุงฟังพวกมรุงมีประเด็นอะไรอยากรู้ จงถามมาโดยพลันนนนนน" ผลปรากฎว่าคำตอบทีได้รับทำให้กรุสรุปประเด็นหลักๆว่า "อยากเอาชนะตัวเองเรื่องความขี้เกียจ อยากเอาชนะตัวเองที่คอยเปรียบเทียบกับคนอื่น ไม่อยากพ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหาและราคะ" กรุมีเรื่องอยากจะให้พวกมรุงเข้าใจก่อนว่า การชนะใจตัวเองมันไม่ใช่เรื่องยาก แต่สิ่งที่ยากคือการเอาชนะใจด้วยตัวของมรุงเอง ‪เข้า‬ใจนะสัส แต่ถ้าไม่เข้าใจกรุจะสรุปวิธีการและเหตุผลง่ายๆจำนวน 3 ข้อให้พวกมรุงว่า เหตุใดทำไมพวกมรุงถึงไม่สามารถชนะใจตัวเองได้

ข้อแรก พวกมรุงแม่มไม่เคยให้คุณค่าตัวเอง

ปัญหาแรกคือ พวกมรุงไม่เคยให้คุณค่ากับตัวเองไงสัส มรุงคิดว่าตัวเองที่เป็นอยู่วันนี้มันกระจอก หันไปดูคนรอบข้างแม่มก็มีแต่คนเก่งคนดี คนรวย คนเท่ห์คูลชิกเบบี้บิงคส์กิ๊งๆ บางครั้งมรุงอิจฉาที่ตัวเองไม่มีอย่างเขา มรุงดูถูกตัวเองว่าต้อยต่ำ ดังนั้นคำถามคือ แล้วเมื่อไรพวกมรุงจะพัฒนาตัวเองได้สักทีวะ

สิ่งที่มรุงควรทำ คือก้มหัวลอดหว่างขามองดูตัวเองชัดๆ ว่ามรุงมีอะไรดีที่คนอื่นไม่มี มีอะไรดีที่มรุงทำแล้วมีความสุข นั่นแหละคือสิ่งที่มรุงต้องเริ่มมอง เพราะว่ามันคือคุณค่าในตัวมรุงที่มรุงจะมองเห็นเอง ไม่ต้องรอให้คนอื่นมาชม มาอวยว่า "อุ๊ย คุณดูดีจังเลย" แต่มรุงต้องทำให้ตัวเองนั่นแหละ พึงพอใจได้ว่าไม่เสียชาติเกิดอายหมาก็พอแล้วสัส

อ้อ... เห็นคุณค่าในตัวเองไม่ใช่หลงตัวเองนะสัส เห็นคุณค่าคือมองเห็นสิ่งมีค่าในตัวเอง ส่วนหลงตัวเองนี่แม่มคืออวดโอ้คุณค่าจอมปลอมของตัวเองกับคนอื่นไงดวกส์

ข้อสอง พวกมรุงไม่เคยสนใจความสำเร็จเล็กๆในแต่ละวัน

ปัญหาข้อนี้แม่มเป็นกันเยอะสัส อยากรวยเป็นสิบล้าน อยากมีบ้านสิบหลังกันใหญ่สัส แต่มรุงไม่เคยแม้แต่จะบังคับให้ตัวเองตื่นไปทำงานก่อนสิบโมงได้ ‪#‎สัสมรุงหาเงินในความฝันสินะ‬ ประเด็นคือพวกมรุงไม่เคยเริ่มต้นทำสิ่งเล็กๆน้อยๆในแต่ละวัน แต่มัวหาสิ่งที่ยิ่งใหญ่ คำถามที่กรุอยากถามคือ ถ้าบ้านมรุงไม่มีบันได มรุงจะไปชั้นสองได้ยังไงวะสัส

สิ่งที่มรุงควรเริ่มต้น คือ ให้คุณค่าสิ่งเล็กๆในแต่วัน เริ่้มทำความสำเร็จเล็กๆน้อยๆ เช่น ทำแผนงานที่มรุงตั้งใจไว้ใน 1 วันให้สำเร็จออกกำลังกายทุกวัน พัฒนาความรู้ ตั้งใจอ่านหนังสือวันละ 30 นาที สวดมนต์ไหว้นั่งสมาธิอะไรตามจริตที่พวกมรุงคัน เพราะเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ แม่มต้องเกิดขึ้นจากความสำเร็จเล็กๆก่อนสัส แต่พวกมรุงมองข้ามเพราะเห็นว่าไม่จำเป็นไง เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ของมรุงกรุเข้าใจ แต่ถ้ามรุงทำให้แต่ละวันของมรุงไม่ประสบความสำเร็จแบบย่อยๆได้ ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่แม่มก็เป็นแค่ฝันแบบง่าวๆแค่นั้นสัส

ข้อสาม พวกมรุงไม่รู้จักโต

ปัญหาข้อนี้มาจากการที่มรุงชินกับการที่ถูกโอบอุ้มว่ามรุงเป็นคนสำคัญ จากสังคม จากรอบตัว จากพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายลูกหลานเหลนโหลน เพื่อนสนิทมิตรสหาย มรุงยังคิดแบบเด็กที่ไม่ยอมโตว่า "ทำไมไม่มีใครเข้าใจเก๊าเลยก๊ะ" ไอสัส มรุงอายุเท่าไรไม่สำคัญแต่สำคัญคือมรุงเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุได้ไหม มรุงยังหวังให้คนอื่นมาเข้าใจมรุง มาช่วยมรุง มาทำให้มรุง แต่การเอาชนะในตัวเองแม่มเป็นเรื่องของปัจเจกสัส คือถ้ามรุงไม่ทำก็เรื่องมรุง แค่คนอื่นเค้ามองมรุงเป็นคนขี้แพ้ แต่เค้าไม่กล้าพูดต่อหน้ามรุงเท่านั้นแหละสัส สรุปนะสัส การเอาชนะใจตัวเองแม่มเหมือนการต่อสู้อะไรบางอย่าง เพียงมันไม่ได้ต้องการพลังมากเพื่อขับเคลื่อน มันต้องการพลังเล็กน้อยที่มรุงใส่ใจให้ในทุกๆวัน เหมือนมรุงอยากลดน้ำหนักอ่ะสัส มรุงวิ่งออกกำลังกายได้สองอาทิตย์แล้วเลิก ดังนั้นสิ่งที่มรุงขาดไม่ใช่แรงใจในการออกกำลังกายหรอกสัส มรุงแค่พ่ายแพ้ต่อความไม่มีวินัยของตัวเอง และนั่นแม่มคือสิ่งที่ทำให้มรุงไม่มีวันชนะใจตัวเองได้เลยสัส ดวกส์

สุดท้าย กรุฝากไว้ก่อนจะไปซักผ้าให้เมีย ‪#‎วันนี้แดดดี‬ กรุเชื่อว่าพวกมรุงทำได้ทุกคน แต่มันไม่ได้อยู่ทีกรุหรอกสัส เพราะกรุเป็นได้

แค่คนเชื่อ ส่วนมรุงนั่นแหละเป็นคนทำ จงอย่าทำให้กรุผิดหวังนะสัส ‪#‎บัยย‬